Aslında nasıl başlayacağımı bilemedim…
5 Şubat 2023 tarihine kadar güllük gülistanlık bir hayatımız vardı…
Dört dörtlük bir hayatımız yoktu belki de…
Ama yaşıyorduk… Yaşamaya çalışıyorduk…
5 Şubat 2023 tarihinde aslında o kadar umutlarımız vardı ki…. Yarınlarımızı düşünerek hep hayaller kurardık…
Bir beklentimiz vardı en azından…
Tabiki Asrın Felaketini yaşayana kadar…
5 Şubat günü bir umutla bir huzurla belki de bir korku ile uyumuştuk ki 6 Şubat 04:17 yi gösterene kadar saatler…
Gün doğmadı… Gün aydınlanmadı bir türlü…
Sabah olmadı… Neye uğradığımızı şaşırdık…
Öncelikle işin bu derece ciddi olduğunu anlayamadık belki…
Ta ki akrabalarımızdan, arkadaşlarımızdan haber alana kadar…
Aslında o kadar şanslı bir şehirde yaşıyormuşuz ki… Anlatmaya kelimeler yetmez…
Ama birkaç saniye O Güzelim şehri yok etmeye yetti…
KİMSESİZ KALDIK…
SOĞUKTA KALDIK…
AÇ KALDIK…
SUSUZ KALDIK…
O Şubat ayı bitmedi…
Bilhassa çocuklarla sokakta kalmak…
Hele hele sokaklarda kimsesiz kalan çocukları görmek…
Aradan tam da 1 yıl geçmesine rağmen aynı durumdayız…
Her gün farklı farklı haberler ile uyanmak çok ama çok zor…
Asrın felaketini kelimelere dökmek imkansız… İçimiz o kadar yanıyor ki…
Çünkü…
BİZ YİNE YALNIZIZ…
YİNE İLK GÜNKÜ GİBİ KİMSESİZİZ…
