Önce anılar kaybolurmuş..  Sonra seneler. Daha sonra,günler,aylar,mevsimler.. Tek tek hayatımızdan ayrılıp gidiyorlar. Biz,onlarsız ne yaparız?.

Hiç gitmeseler,olmaz mıydı?. Bizi yalnız bırakıp,nereye giderler ki böyle?.

Kaybolan her "hatıra" içimizi sızlatır. Her gün de öyle!. Biz kayıp giden zamanı ne yaparız ki artık.. 

Artık,kaybolmayan bir zamanı arayacağız. Öyle bir zaman var mı?.

Kendi hatıralarımızı kendimiz kaybettik. Kendi yıllarımızı da..

Dünyanın kendisi bize devamlı "en iyisini" sunmaya hiç durmadan devam ediyor. Dünyaya,yitip giden bütun herşeyi sorsak mı acaba?.

Önce günleri,sonra ayları,mevsimleri ve yılları birer birer nasıl kaybettik?. Hepsi,parmaklarımızın ucundan kayıp gittiler. Hiç biri bizimle kalmadı. Oysa,onlara biz çok "kıymetler" vermiştik. Hala da vermeye devam ederiz..

"Onlar bizi anlamadı" bunun izahı net olarak böyledir. Bizi anlasalardı,birden gitmeyeceklerdi. Bizi anlasalardı,aniden kaybolmayacaklardı. Bizi anlasalardı,bu dünyada kalacaklardı.. Bizimle!.

Biz,yine de onları hatırlamaya devam edeceğiz. Bizde onların "hatırı" kalacak daima..

Kayıp giden her anın,değeri vardır. En azından o anlar,yaşamın içindeydi. Öyle oldukları içindir ki,onlar sürekli iyi yerler olmalı. Yaşamın güzel anları unutulur mu  hiç?.